“Eşimle masada oturuyor, yeşil su bardak­larından söz ediyorduk.
‘Artık sus’ dedim ‘bardaklarımı eleştirme lütfen.”‘

Cayce, Frances’e çoğu zaman eleştirinin kendi keskin dilini gösterdiğini söylerdi. Bu rüyayı başka türlü yorumladı.

Yeşil, doğada olduğu gibi, sağlıklı bir geli­şimin sembolüydü. Bardaklar istediğini seçen ve güvenen kendi beden ve yaşamıydı. Başka­larının söylediklerinin önemi yoktu. O Yaratı­cı Güç, ya da Tanrı’nın onun içindeki sesleni­şine uymuştu.

Edgar Cayce, Rüyaların Dili, Çeviren Acar Doğangün, (İstanbul: Arıtan Matbaacılık, 1998), 45.